Ολα αλλάζουν μέρα με τη μέρα.. ώρα με την ώρα.. εγώ όμως πέρα τα χρονάκια που βαραίνουν σιγά σιγά την πλάτη και κάτι ρυτιδούλες που εμφανίστηκαν παραμένω (στο μυαλό, προφανώς) ολόιδια!!!
Θέλω ακόμα να διασκεδάζω μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες...
Θέλω ακόμα να χορεύω.
Aχ, πόσο θέλω να χορεύω!
Είμαι πάνω από μια εβδομάδα άρρωστη, έχω να δω μια εβδομάδα τους φίλους μου, έχω μια εβδομάδα να χορέψω.
Αισθάνομαι μισή, νοιώθω ότι κάτι λείπει, ξέρω ότι θα γίνω ξανά όπως πρώτα... .αλλά αυτή η μιζέρια που αισθάνομαι με σκοτώνει.
Ολα μια ρουτίνα...εκτός από το χορό. Εκεί νιώθω τελείως ανανεωμένη, μια Μαρία που τα έχει όλα.. Αγαπιέται και αγαπάει. Γελάει και αστειεύεται χωρίς ενοχές! Μια Μαρία χωρίς έννοιες, χωρίς σκοτούρες να γκριζάρουν τη μέρα της (ΟΚ στην προκειμένη νύχτα της). Ενας άνθρωπος έλευθερος!
Είμαστε μια παρέα κοπέλες, με τα γέλια μας, την τρέλα μας και ο κοινός μας παρονομαστής είναι ο χορός, η μουσική, αυτή η μοναδική αίσθηση που σε κάνει να ξεχνάς αν αύριο έχεις 50 δουλειές να κάνεις... αν αύριο πρέπει ξανά να κάνεις ακριβώς τα ίδια πράγματα με λιγότερο ή περισσότερο άγχος.
Μέσα από το χορό έγινα άλλος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που μου αρέσει. Ενας πραγματικός άνθρωπος.
VIVA SALSA
Mακάρι τα πάντα στη ζωή μου να είχαν την ομορφιά της.
